Filmregisseur Nanouk Leopold: ‘Het klinkt misschien wat evangelisch, maar er is niets zo mooi als samen iets maken’ (2024)

Maandag 20 mei

‘De Camping’

Ik moest vandaag aan Nelleke denken. Zonder haar was ik nooit op deze plek terechtgekomen. We zaten in een onlinecafé, hoe dat zo kwam duurt te lang om uit te leggen, en ik vertelde dat ik een bos zocht in Ierland. Maar Ierland is een van de dunst beboste landen in Europa. Nelleke Noordervliet zei: „Ik weet een geweldig bos, het is niet groot maar het is prachtig.” Ze stuurde me een filmpje, een soort ‘vergeten bos’, precies wat ik nodig had.

Ik ben een paar maanden in Zuid-Ierland om mijn nieuwe speelfilm Whitetail op te nemen. Het is een Engelstalige film over een jonge vrouw die een traumatische ervaring uit haar jeugd moet verwerken. We hebben zes weken voorbereid en vijf weken om alles te draaien. Dit is week vier van het draaien.

Zo meteen hebben we afgesproken op ‘de camping’. We hebben een drone-dag. Wat dat precies is weet ik niet, want ik heb nog nooit iets met een drone gedaan. Vandaag is eigenlijk een vrije dag, iedereen was best toe aan slaap … Maar we gaan met een mini-crew wat beelden maken van de omgeving. ‘De Camping’ is de locatie waar we een groot deel van de film gedraaid hebben, daar woont mijn hoofdpersonage Jen met haar vader Daniel. Maar in het echt wonen daar Bert en Klaske, twee Nederlanders die veertig jaar geleden in Ierland zijn gaan wonen en een camping zijn begonnen. Ze hebben hun huis zelf gebouwd, het is een bijzondere plek. De camping zien we niet in de film, maar hun huis is omgebouwd in een ‘Fishing Tackle, Supplies and Hardware store’, een winkel die ongeveer alles verkoopt, van schroeven tot worstjes en brood. En benzine. Zo zijn veel winkels hier. De production design is iets te goed gelukt want er stoppen steeds mensen die iets willen kopen.

Dinsdag 21 mei

Thrillerelement

Voor het draaien vandaag moeten we nog even kijken naar de weg waar Jen het onthoofde hert zal vinden. Ze is een Ranger die werkt voor een Nature Reserve, haar vader werkt in de winkel. Na een mislukte relatie is ze weer thuis gaan wonen. Het natuurgebied betekent alles voor Jen, maar een stroper verstoort haar werkzaamheden.

Het klinkt nu alsof de film hierover gaat, maar het is maar een van de verhaallijnen. Wel een heel nieuw werkterrein voor mij, een thrillerelement uitbouwen en vormgeven. Gelukkig heb ik cameraman Frank van den Eeden om mee te sparren. Een paar weken geleden hebben we met sterke zaklantaarns een test gedaan in het bos in de nacht, om een idee te krijgen wat je daarmee kan doen. Locaties bekijken voor het draaien, het liefst een paar keer, maakt groot verschil. We hebben maar weinig draaidagen en dan is voorbereiding cruciaal.

Woensdag 22 mei

Zoomen

Stienette Bosklopper, producent, zit in Cannes op het festival, we moeten bellen over de openingsscène van de film. Of we echt alles hebben. Katharina Wartena is al aan het monteren en stuurt een versie van de scène. Ik wil niet nadenken over Cannes, niet nu. Ik geloof in de waarde van dit verhaal en wil niet opeens het gevoel krijgen dat ik van mijn hoofdpersoon beter een vampier had kunnen maken die stukjes auto eet.

Even digitaal koffiedrinken met de familie. Ik ben vroeg opgestaan. Vorige week waren ze hier, Daan en Sasha, dat was fijn. Ik ben nu acht weken in Ierland. Het is een prachtig land en de mensen zijn heel vriendelijk. Ik ben hier graag. Maar een halfuurtje zoomen met thuis laat me ook weer landen, alsof ik weer even mezelf word, een soort kalibreren.

Vandaag werk ik voor het eerst met acteur Aidan O’Hare, we hebben ooit een keer een halfuurtje gezoomd. Dat is nieuw voor mij, geen repetities maar meteen draaien. Met Natasha O’Keeffe had ik vier zoomafspraken vooraf aan het draaien, maar zij speelt dan ook de hoofdrol. Tijdens de kleding doorpas zie je de acteurs voor het eerst in het echt. Op een vreemde manier werkt het prima, je weet van elkaar wat je moet doen en je doet het nu sneller. Ik had in de week voor het draaien twee uur voor echte repetities met Natasha en Andrew Bennett, de acteur die haar vader speelt.

Een halfuurtje zoomen met thuis laat me ook weer landen, alsof ik weer even mezelf word, een soort kalibreren

Wat te doen? Ze hebben een stuk of zeventien scènes samen waarvan veel best moeilijke. Uiteindelijk zijn we naar het huis gegaan waar ze in de film wonen. Terwijl er volop gewerkt werd aan de aankleding, nog andere gordijnen, schilderen, een extra muur hier of daar, liepen we met z’n drieën door het huis. „Dit is jouw kamer, hier hebben jullie ruzie, hier zit jij vaak een sigaretje te roken.” Een beetje grappen maken. We moeten elkaar leren kennen en vertrouwen, maar dan alsof je op een speed date bent. Andrew is sowieso heel grappig en Natasha is echt geweldig. Ik zei dat ze nu weten waar de scènes zich afspelen en dat ze maar een beetje moeten dromen over hoe het voelt om in dit huis te wonen.

Bij mijn eerste zoomafspraak met Natasha was ik trouwens zo zenuwachtig dat ik vergat te luisteren naar wat ze eigenlijk zei. Tot ik erachter kwam dat zij het ook best spannend vond, dit avontuur. Voor je het weet ben je gewoon aan het werk met elkaar. Tijdens het draaien roep ik weleens aanwijzingen, maar dan noem ik haar per ongeluk Jen in plaats van Natasha. Ik geloof niet dat ze het erg vindt.

Vrijdag 24 mei

Chewbacca

Goed nieuws van Katharina. En de hele dag in het bos gedraaid. Dit was een goeie dag. Maar ik voel dat we moe zijn. Alles begint te piepen en te kraken. Het is een soort topsport, draaien. Je moet je de hele dag concentreren, keuzes maken, praktische oplossingen verzinnen en als het anders gaat dan je dacht – zoals meestal – snel bedenken wat je wilt veranderen en dat tien uur achter elkaar en dan de dag erna weer. Bij toneel kan je nog weleens zeggen: deze scène gaat niet, laten we er morgen mee verder gaan, even een andere scène proberen. Maar bij film is het nu of nooit. Soms moet ik even Chewbacca nadoen, om te ontspannen. Dat was wel even wennen voor de Ierse crew.

Maandag 27 mei

Als een zwerm

Zaterdag was mijn moeder jarig. En wij hadden gisteren feest. Dit wordt onze laatste week draaien. Omdat we met nightshoots eindigen hebben we de wrap party maar alvast gedaan. Dat voelt vreemd. Maar ergens is het wel een goed idee. Ik hou niet van afscheid nemen. En ik ga iedereen heel erg missen. Alleen nu nog niet. Eerst gaan we nog even vijf dagen bizar hard werken. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik onderdeel mag zijn van deze ervaring. Het klinkt misschien wat evangelisch, maar er is niets zo mooi als samen iets maken. We zijn als een zwerm spreeuwen in de lucht. Iedereen draagt bij aan de gezamenlijke beweging van het geheel. Ik hoop dat het niet te hard zal regenen.